ତୁତ କୋଷ ରେ ଶୋଇଛି ମନ, ନିଦ ନାହିଁ ଘାଲେଇ ଶୋଇଛି;
ଅଡୁଆ ସ୍ମୃତି କୁ ସବୁ ଜାବୁଡି ଧରିଛି |
ରନ୍ଗଫିକା ପ୍ରଜାପତି ଉଡିଉଡି ବୁଲେ ଏବେ ମାରି ମନ ,
ମୁଁ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇ ଚାଲେ ସିମେଣ୍ଟ ରାସ୍ତାଯେ ଗରମ|
ମନଟା କଡଲେଉଟାଏ
ରାତିସାରା ବିଛଣା ଉପରେ; ଏମିତି କାହିଁକିବା
ହୁଅନ୍ତା ପାସୋରି ପାରିଲେ ?
ସନ୍ୟାସିନୀ ର ସକାଳ,
ବିଂଚା ଗହମ ଦେଖି ପାରାଂକର ମେଳ;
ସ୍ମୃତିତ ସବୁବେଳେ ମାରିବ' ଚକର
ବିସ୍ତରି ସେ ଯିବ, ଘେରି ଘୂରି ଖେଳୁଥିବ
ମୋ ମ'ନ ଗହିରେ, ଯେଉଠି ମୁଁ ବସିଥିବି
ତେଲୁଣୀ ପୋକଟିଏ ପରି, ନିଜକୁ ନିଜରେ ଗୋଡାଇ|
ତୁତକୋଷରେ' 'ମୁଁ'. ଯାଇଛି ଶୋଇ କେତେ' କାଳ
ସତେ ସେ ଦେଇଛି ଆଗତୁରା' ପାସୋରି ନପାରିବା' ମୂଲ |
ସ୍ମୃତି ବେଳେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଦାଢୁଆ ମୁହଁଥିବା ଜନ୍ଦା;
ଗୋଡାଇ ଗୋଡାଇ ଚୋବାନ୍ତି ଦେଇ ଦ୍ବାହି କଥାରେ କଥାରେ|
କେତେ କେତେ କଥା ମୁଁ ଶୁଣିଛି ସେବୁଁ କଥା ପ୍ରସଂଗରେ;
ଆଜି ପାସୋରି ନପାରି ଠିଆ କେଉଁ ଏକ ନିର୍ଜନ ମୋଡରେ |
ସ୍ମୃତି ହୁଏ କଲବଲ, ଫୁଲା ଆଖିର କୋଣରେ; ଯେମିତି ମନଟା
ବିକଳ କେହି ନିଜର ଅସିବାର ଥିଲେ | ବିକଳତ ସବୁଦିନେ ସେମିତି,
ଯେମିତି ଅଲ୍ଟର୍ ପେ'ଣ୍ଟ ହୁଏ ଛଟପଟ ଦେଖି ଦରଜୀ କଇଂଚି | କାଟି କୁଟି
ମନ, କେମିତି ରଖନ୍ତି ନିଜକୁ ସାଇତି ?ସାଇତା ଅଲ୍ଟର୍ ପେ'ଣ୍ଟ କି ମାନେ
କପ୍-ବୋର୍ଡ୍ ଥାକ? ଦେଖି ନାଚେ ବନିସେ ଖବିଶ'; ପାସୋରି ନପାରିଲେ
କେମିତି ସେ ସ୍ମୃତି' କେଜାଣି; ଆଜି ଲାଗେ ବିଷ !
କିଛି ସ୍ମୃତିଯେ ସେବତୀ, ବାସୁଥାନ୍ତି ଦେଖି ନିରୋଳା ମୁହୂର୍ତ |
ବେଳ ଯେତେ ଗଡିଯାଏ ସ୍ମୃତି ଲାଗେ ସତ ଓ ଅକ୍ଷତ |
ଏ ସବୁ ସ୍ମୃତିଯେ ସୁନାବ୍ୟା, ନିଛକ ଏମାନେ ଦୂରୁଁ ଦୂର ଝର
ସରସ୍ବତୀ ପରି ଗୁପ୍ତ ନିର୍ଝର | ବୁକୁତଳେ ସ୍ମୃତି ତୁମେ ଉନ୍କିମାର
କେବେ ସମୟ ଫାଂକରେ;
ବସିଥାଓ ଅହଲ୍ୟାଟି'ଏ ହୋଇ ଗହନ ମନରେ |
ତୁମେ ସ୍ମୃତିଯେ ସେବତୀ - ଆସନ୍ତ ହୋଇଗୋ ଜୀବନ୍ତ;
ମୁଁ ଧରି କହନ୍ତି ଢାଳିଦେଇ ବୁକୁତଳେ ଯେତକ ଉତ୍ତପ୍ତ -
ଅଛିଣ୍ଡା ଆଜି ମୁଁ ଭାଗଶେଷ | ପାସୋରି ନପାରିବା ଦୁଃଖ ସଂଗେ
ସିକ୍ତ ଆଜି ମୋ' ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସ |
କିଛି ସ୍ମୃତିଯେ ଅଳଂଧୁ
ଆଉ କିଛି ବନ୍ଧୁ ସୁନା ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ
ଅପସୋରା, ସାଇତା କାଳର ପେଟରେ|
ଥାନ୍ତି ସୁମରଣ ଅପେକ୍ଷାରେ ଉଭାହେବାକୁ
ଉଣ୍ଡି ଦେଶ କାଳ ପାତ୍ର |
ଅପାସୋରାତ ସବୁ ଏଇ'ମିତି ଅଦ୍ଭୁତ |
ଆସ ଯେତେ ସବୁ ଅପାସୋରା, ହୋଇ
ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଜ୍ବଳନ୍ତ ନକ୍ଷତ୍ର |
ଲାଖିଯାଅ ମୋ ବିଛଣା ଉପର ଛାତରେ
ଉଠହେ ଦୋହଲି ଆଜି ଫେନ ପବନରେ
ଯେମିତି ମୁଁ ଝୁଲିଥିଲି ସପନ ରାଇଜେ ରଜଦୋଳି ପରେ |
ଆଜି ମୁଁ ଟହଲି, ଗଣିବି ତୁମଂକୁ, ସବୁ ଅପାସୋର ଅପ୍ସରା ମାନଂକୁ
ଧୀରେ ଧୀରେ ଏଠୁ ଗଲାବେଳେ |
ତୁମେ କଣ ଯିବ ମୋ' ସଂଗରେ ଟପି ଶତଶତ ଆଲୋକ ବରଷ ?
ଖୋଜି ଖୋଜି ଅଜଣା ରାଇଜ ? ନା' ଯାଅନି; ଯାଇପାରିବନି |
ସେତେବେଳେ ମୁଁ ତ ନଥିବି 'ମୁଁ ' ଟିଏ ହୋଇ !
ତୁମେ ସବୁ ରହିଯିବ, ଆକ୍ଷୀ ବୁଜି ସତେ ଥିବି ମୁଁ ଅନାଇ|
ଆଉ କିଛି ହେଉ ଥିବେ ଦରାଣ୍ଡି କିଛିମାତ୍ରା ଦିନ ପାଇଁ |
ପାସୋରି ନପାରିଵା ଦୁଃଖ କିନ୍ତୁ ସାଥିରେ ଯାଇଥିବି ନେଇ
ଗଲାପରେ ମୋ ସବୁକୁ, କ୍ରମେ ମାଟି ଯାଉଥିବା ଖାଇ |
------------------------------------------------------------------------------
From 'Ananya Jamaja' my the first Odia Poetry book
This is a new version of the poem in the book.
18 comments:
ଅତି ସୁନ୍ଦର ..
"ମନ ଟା କଡ ଲେଉଟାଏ, ରାତି ସାରା ବିଛଣା ଉପରେ"..।
ଚମତ୍କାର ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି !!
sir.....good ones.....and i enjoy these, because not able to do or read myself for modern time reasons......
sei adua aau abhula smruti ko mu jabudi dharichi sara rati.....tathapi bhi mana kuhe kale kali sakale surjya atithi hei asibe mor sei asaranti swapna ku
ରୋମାଞ୍ଚକର ହେଇଛି, ସାର !!!
chakadola apananku epari romanchakara kari rakhi thaantu, Sir............
Namaskar Hrushikesha Babu.The words are wonderfully crafted showing the reality.
there is a spark in your writting
potrying the difficult emotion in the most simplest form is an unique art. I was reading your Smruti poem, it touched
REALLY TOO GOOD. FIRST TRUE LOVE ONE CANT FORGET AND IT REMINDS AT THE FAG END OF LIFE AS MID LIFE BUSY/ PRE OCCUPIED WITH MANY VERSATILE WORK AND NO TIME TO REMEBER PAST. IT HAPPENS AT THIS AGE AND LATENT POTENTIAL VOMITS OUT. GOOD SIR ALL WORDS ARE WELL SET AND BEFITTING.
bada katha tie sarala bhabare kahichhanti, Sir. Bina tatala luha, sukhila mana, komala sparsha ra nibhrutha sambhabana re smruti ku nei emiti kabita prathama thara pain padhili. Bahi ti pakhare rakhibaku chahunchi.. kouthi miliba kuhnatu.
Thanks for sharing it.
when smruti comes to head, it triggers various possibilities of agonies and sickening nostalgia
you started with a razor sharpen ant, and it changed the feeling for me
just by readng the first line
smruti pains sir , good or bad
bad memory haunts
good memoery sickens
we wnat to have everything aboard with us all the times
the collection of these words are a kaleidoscope of the last emotion that has been oystered in such splendid nuance....the last emotion,which is left untouched,unspent,unuttered,..... laments in the dust storm...
padhili agya....bahut sundara laagila.
Dhanyabad Sir. Shabda maanankara ete sundara byabahara dekhi, mu shabda Khojuchi kicchi Kahiba paain.
some of the finest feelings are left unuttered...compressed childhood,undisturbed dirt, and the foggy closeness requires an intricate vocabulary...
Debasmita Misra You always leave me speechless, Sir, with all the jewels that you shower on a daily basis..........ଏ ମୁକୁତା ଝରର ଆନନ୍ଦ କେବଳ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରି ହୁଏ । ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ।
Ati chamatkaar...
Post a Comment